Moeders

Moeders, er zijn er velen. In allerlei soorten en maten 😉

Biologische moeders, zorgmoeders, pleegmoeders, stiefmoeders, bonusmoeders, schoonmoeders etc.  Moeders die in je leven veel kunnen betekenen. Moeders die wel of niet een fijne stempel meegeven. Moeders die een eind(je) meereizen op jouw pad. In deze blog wil ik het hebben over je biologische moeder.

Biologische moeders… geven jou (samen met je vader natuurlijk) het leven.

Met je moeder heb je al als ongeboren baby het allereerste contact. Zij is het die jou letterlijk met kracht op de wereld zet. Of je nu wel of niet een goede band met je moeder hebt, hier kan je gewoonweg niet omheen. Je hebt het leven van haar ontvangen. Die verbintenis zal er altijd zijn en blijven.

De laatste maanden is mijn moeder meer in mijn gedachten. Ik begrijp haar steeds beter en ook voel ik me steeds meer met haar verbonden.

Deze zomer werd ik 58 jaar. Deze zomer was het 25 jaar geleden dat mijn moeder op 58 jarige leeftijd overleed.

Nu heb ik mijn moeder overleefd. Wat een vreemd gevoel is dat. Beseffend dat ze destijds al bijna 10 jaar ziek was en tevens te jong om te overlijden. Wat was ze sterk en dapper.

De laatste herinneringen die ik aan haar heb, zijn dus van een vrouw van 58 jaar. En in mijn geest is ze 58 jaar gebleven. Nu zijn we even oud. Hoe raar is dat.

Ik herken mijn moeder steeds meer in mij. Uiterlijk in de uitstraling die ik in de spiegel zie en innerlijk voel ik mij steeds meer als mijn moeder. Ik herkén haar, haar struggles en haar kracht. Toen ikzelf een jonge moeder was heb ik haar als moeder en als oma erg gemist. Ik had graag mijn leven met haar willen delen. De scherpste rouwrandjes verdwenen langzaam en ik vond zelf mijn weg.

Moeders reizen met je mee. Of je wilt of niet. Of je nu wel of niet een goede band met haar hebt.

Gelukkig kan ik zeggen dat onze band goed was. Nu ik deze leeftijd heb bereikt en als volwassene haar zoveel beter begrijp, zou ik haar graag een kijkje willen geven in mijn leven. Haar even vertellen dat het goed met mij gaat. Haar even vertellen dat ik zo dankbaar ben voor alles wat ze me heeft meegegeven. Dankbaar voor haar kracht en een open blik om het leven met alle ups en downs te beleven.

Nu zou ik graag als volwassene met haar praten, in alle vrijheid filosoferen over het leven. Ik denk dat we dat hadden gekund, samen als volwassenen.

En tóch… je weet het niet.

Je moeder blijft altijd je moeder en jij blijft altijd haar kind. Een verbintenis die nooit zal veranderen.

Moeders zetten jou met kracht op de wereld, ze geven jou (samen met je vader natuurlijk) het leven.

Ik ben haar zo dankbaar voor het mijne <3

Marieke.